Nienawidzę wtorków

Kiedy poznałam Cię tamtego wieczora, nie wiedziałam, że w tym roku w sierpniu, znienawidzę wtorki... Nie wiedziałam też, że będę chciała uciekać od świata, żeby posłuchać z Kimś muzyki, albo oglądać gwiazdy leżąc na dachu Jego samochodu... Nie wiedziałam, że będę z Kimś wymieniać się książkami i szukać w nich ukrytej notatki... Nie wiedziałam, że będę godzinami rozmawiać nocą, idąc następnego dnia do pracy... Nie wiedziałam, że tak bardzo pokocham tańczenie boso w deszczu.... Nie wiedziałam, że umysł człowieka może być tak pociągający...  Nie wiedziałam, że prawdziwie oddychać można tylko przymykając oczy... Nie wiedziałam, że czekolada najlepiej smakuje z pomarańczą przy blasku ognia w kominku... Nie wiedziałam, że można to wszystko przeżywać tak po prostu, nagle, bez opamiętania, aż do utraty tchu... Nie wiedziałam, że można rano zadać pytanie "Co Ty ze mną zrobiłeś?", a w odpowiedzi dostać karteczkę z napisem "Chcę Ciebie. Chcę zjeść z Tobą naleśniki, które sami zrobimy- z truskawkami!"... Nie wiedziałam, że uwierzę w przyjaźń damsko- męską, a jednak... Nie wiedziałam, że wyrwiesz mnie światu z jego szalonych objęć, żeby zatańczyć ze mną wśród spadających liści...

 

Nauczyłeś mnie chwytać chwile, brać garściami własny czas... Nauczyłeś mnie żyć na 99%, bo ten 1% ma być dla mego serca, aby mogło otulić się swym pięknem... Uświadomiłeś, że w życiu będzie to, co ma przyjść, że samo się znajdzie... Jako pierwszy zapytałeś za czym tak pędzę i wtedy zrozumiałam, że zrzucając zbędny balast można łatwo odbić się od dna... . Dałeś poczucie, że niewiedza może być taka piękna...  Opowiedziałeś o strachu, który ma wielkie oczy, kiedy dopada mnie lęk i pomnaża wszystko co złe... Nauczyłeś bez wzbraniania się, brać wszystko co daje życie... Stanąłeś na drodze mojej ucieczki, pokazując, że nie wolno mi tego robić, że mam stać się mistrzem sama dla siebie... Dzięki Tobie uwierzyłam, że bycie odważnym, to nie grzech i wystarczy tylko bardzo chcieć otworzyć okno i przywitać nowy dzień, a jak się cholera zatnie, zawsze możemy je razem wykopać....

A teraz jestem jak ziarno kawy rzucone w przepaść filiżanki... Tak bym chciała powiedzieć: "Żegnaj! Wyprowadź się z mojej duszy!", ale przegrałam tą walkę samą ulotnością myśli... I jesteśmy niczym te dwa kłosy w moim-naszym miejscu. Pamiętasz, jak przy blasku księżyca wpatrywały się w siebie- zupełnie jakby wiedziały, że to ich ostatni taniec, bo rano kosiarz muśnie je blaskiem żelaza? Czekam tu i patrzę w górę, czekając na Twoje oczy- pozwól znów zatopić się w ich blasku...

Samolot wzniósł się łagodnie... Długo przyklejona do szyby wpatrywałam się w ślad, który za sobą uniósł... Osuwając się na podłogę, otuliłam me serce w tęsknotę... Przy Tobie czułam siłę, z którą mogłam burzyć mury, a teraz miało Cię nie być.. Ciemno już, ruch jakby mniejszy i nagle dźwięk telefonu, wyrywający mnie z tego letargu...

- Halo?

- Jesteś tam jeszcze?

- Jestem- szepczę...

- Wstań z tej cholernej podłogi i jedź do domu. Masz siłę przebić się przez mur własnych słabości. Ja przecież jestem obok. A jak już wejdziesz na ten cholerny dach to oddzwoń. Pa.

- B!- krzyknęłam, ale Ciebie już nie było... tylko ten drażniący sygnał... Wybiegłam z lotniska i po chwili pokonywałam już kolejne skrzyżowania, aby dotrzeć do "tego cholernego dachu"- och jak dobrze mnie znasz...

Usiadłam na ławce, na dachu, gdzie uciekaliśmy obserwować gwiazdy, owinięci w koce. Usiadłam i nawet nie wiem kiedy, poczułam słony smak ciepłej łzy.

- Jestem już na tym cholernym dachu. Co teraz?

- Otwórz torebkę i wewnętrzna kieszeń, tą z tyłu, dużą, na suwak. Wyjmij kopertę i pomyśl o mnie ciepło. A teraz masz przestać ryczeć, słyszę jak pociągasz nosem... Znikam Mała i widzimy się na skype. Całuję.

Tyle Cię słyszałam. Otworzyłam kopertę... Bilety lotnicze i klucz do pokoju nr 214... Kiedy Ty to zrobiłeś? Kiedy... Otworzyłam kalendarz i przerzuciłam wstążkę na konkretną datę. Obiecuję, że przywiozę Ci pożółkły liść klonu... Do zobaczenia Książę... Uciekam z dachu, bo zaczyna znowu padać, a moknąć chce tylko z Tobą....