Walczę z kilogramami

Od zawsze byłam pulchna, czy też nazywając rzeczy po imieniu- gruba. Był tylko krótki wycinek w moim życiu, kiedy byłam szczupła, miałam płaski brzuch i na prawdę ładne ciało. 

Taki brzuch został tylko we wspomnieniach

Po ciąży, kiedy wszystko było na dobrej drodze, pojawiły się problemy zdrowotne, przez które moja waga szalała... I zaszalała tak bardzo, że przeraził mnie wynik, który zobaczyłam na wadze. Załamałam się- totalnie i bez końca. Zatraciłam się w tym wyniku, tym bardziej, że mimo podejmowanych prób nie było ŻADNYCH efektów! Każdy dzień był koszmarem. Każdorazowa wyprawa do sklepów stawała się męczarnią- wracałam z płaczem do domu, z kolejnym workiem w plecaku. Nie pomagały diety, nie pomagały ćwiczenia, nie pomagało nic...

Poddałam się. Patrzyłam w lustro z obrzydzeniem i nienawiścią. W pewnym momencie zasłoniłam lustro- korzystałam tylko z maleńkiego, żeby móc się umalować. Nie chciałam się oglądać. W sklepie pytałam o największy rozmiar jaki posiadają i jeśli słyszałam: "40", to dziękowałam i wychodziłam. Cierpiałam, ale starałam się to ukrywać przed światem. Byłam tak po prostu nieszczęśliwa.

Miejsce mojej ucieczki- tu zawsze przychodzi szczęście

Po operacji kolana, długiej (prawie rocznej) rehabilitacji i po powrocie do względnej stabilizacji zdrowotnej, "wpadłam w ręce" szalonego zespołu specjalistów. Po pierwszych -10 kg, uwierzyłam, że to może się udać! Przy ogromnym wysiłku zeszłam do -20 kg. Każde 100 gramów kosztowało mnie ogromny wysiłek- ćwiczenia, dieta, kontrole. Obóz dla grubasów, z którego uciekłam po 3 dniach z płaczem i przerażeniem, okazał się niewypałem- przypłaciłam te 3 dni czterem kilogramami na plus. I straciłam zapał do walki. Znów przyszło załamanie, bezsilność, odrzucenie. Poddałam sie w walce o samą siebie. Rzuciłam się w wir pracy- zabytki zdecydowanie na tym zyskały!

Ogrodzone i oznakowane stanowisko archeologiczne wpisane do Rejestru Zabytków- mój sukces

Przyszła jesień, znów założyłam moje szerokie bluzy i swetry.  Lekarze próbowali mnie przekonać, pokazując efekty poprzednich działań, ale kilka wiadomości spadło na mnie jak grom z jasnego nieba. Kiedy powoli zaczęło się wszystko normować, otrzymałam kolejny cios od życia. Przestałam się nawet uśmiechać, tylko wychodząc z domu zakładałam kolejne maski. Znów zaczęłam się powoli zatracać... 

Droga do szczęścia, to czasami most o wątpliwej konstrukcji i stanie zachowania

Aż do 20 listopada nie miałam siły by dalej walczyć o siebie. Wtedy usłyszałam: "Łobuziaro! Nikt nie ma tyle siły co ty! Jeśli ty się poddasz, to cała reszta nie ma szans. Kto będzie łobuzował w terenie?". Poczułam ciepło życzliwej dłoni, która tak mocno złapała moją i ścisnęła z nadzieją. A w dobrych oczach zobaczyłam własne smutne odbicie i w tym momencie zrozumiałam, że dłużej już tak nie mogę. Moja Rodzina, mój Synek, moi Przyjaciele... i wreszcie ja sama nie zasługuję na fałsz masek zakładanych każdego ranka!  Wtedy postanowiłam, że wrócę do walki i zrobię wszystko aby w niej wytrwać. I znów będę dla siebie piękna. Dlaczego? Dlatego, że właśnie na to zasługuję!!!

Wiem, że prawdziwe piękno jest we mnie, w środku

Jest trudno. Stres oczekiwania na wyniki nie ułatwia sprawy. Ale znów uwierzyłam, że cokolwiek mogę. Zrobiłam trzy kolejne kroki do przodu i o dziwo nie cofnęłam się do tyłu. Zrozumiałam, że mając odpowiednie wsparcie, jestem w stanie osiągnąć na prawdę dużo. Jeśli tylko uwierzę w siebie, zdobędę koronę świata! A jeśli o tym zapomnę, Ktoś krzyknie: "Łobuziaro, wierzę w ciebie!"