Kiedy wino zaczyna rozlewać się
Ciepłem po całym ciele
Kiedy szum wiatru kołysze myśli
Przytłumione światło księżyca wyznacza szlak
Kroczę niepewnie, ale do przodu
Wprost ku naszemu sekretnemu miejscu
Już tam na mnie czekasz
Kiedy podchodzę blisko odwracasz się ku mnie
Na twarzach pojawia się uśmiech
Siadam na krawędzi urwiska
Przytulam się, obejmujesz mnie
Kładę głowę na Twym ramieniu
I rozmawiamy naszym milczeniem
***
Zerkam w dal pustym wzrokiem
Zimno, chłód przenika me ciało
Brak ciepła Twej kochanej dłoni
Braj silnego ramienia, abym miała oparcie
Brak tej ciszy naszej bezgłośnej rozmowy
***
Przychodzę tu czasami, aby odetchnąć głęboko
Przymykam oczy i odchylam głowę
Patrzę w niebo, wpatruję się w księżyc
Jest tak jasny jak wtedy w Bieszczadach
Kiedy zachodzi za chmury to znak
Wstaję, powoli kieruję się na ścieżkę
Tylko ta cholerna różnica...
Dziś nie złapiesz mnie
Kiedy poślizgnę się na kamieniu...
Tęsknię Przyjacielu!
Jak wiele wspomnień mam związanych z Bieszczadami, cieszy mnie zwłaszcza to, że niosą w sobie pozytywne nuty. :)
OdpowiedzUsuńŁadnie napisane. Dzisiaj wspominalam dzieciństwo i dla mnie takim miejscem jest wieś. U dziadków byłam szczęśliwa.
OdpowiedzUsuńBardzo ładnie napisane :) od serca...
OdpowiedzUsuńKażde wspomnienie miłych rzeczy jest super
OdpowiedzUsuńNigdy nie bylam w Bieszczadach ale chetnie bym pojechala
OdpowiedzUsuńJest taki rodzaj pustki, której nie da się wypełnić. Czasem gdy ktoś odchodzi, przepada z nim wielka część naszego świata. I góry wydają się bez niego trudniejsze do zdobycia, a urwiska są bez niego groźniejsze. Sztuką jest pozwolić sobie na tęsknotę i żyć dalej.
OdpowiedzUsuńWspomnienia są piękne, jaką szkoda że niektóre chwilę nie mogą trwać wiecznie... Tęsknota jest dobra tylko wtedy kiedy ma swój kres.
OdpowiedzUsuń