Sielsko Anielsko

Żurek był gorący i taki smaczny. Rozgrzewał każdy milimetr mojego ciała. W Sielsko Anielsko zawsze pachniało smakami mojego dzieciństwa. Lubiłam tu przychodzić. To było zdecydowanie jedno z moich ulubionych miejsc.

- Cześć Mała- Michał pochylił się nade mną i pocałował mnie we włosy.

- Hej- uśmiechnęłam się. Przepraszam, że nie zaczekałam z jedzeniem na Ciebie, ale ten zapach...

- Spokojnie. Zaraz zamówię coś dla siebie.

- Bierz żurek, bo jest na prawdę świetny. A kawa? Mmmmm... Robią tu niebiańską.

- Dzięki za podpowiedź Mała.

Jedliśmy i rozmawialiśmy o planach na popołudnie. Chciałam koniecznie odwiedzić miasteczko i mój wydział na uczelni. Kawa oczywiście była pyszna. Delektowałam się jej smakiem, odwlekając naszą rozmowę. Oboje czuliśmy, że nie będzie łatwa.

- Musimy porozmawiać.

- Wiem. Czekam na tą rozmowę od wczoraj. Odważysz się wreszcie?

- Michaś...

- Nie karz mnie tą ciszą. Nie będę mówił, że nic do ciebie nie czuję, bo to ściema. Szaleję za tobą i nic tego nie zmieni Mała.

- Michał, ale ja...- przyłożył mi palec do ust.

- Chodźmy na spacer. Nie chcę o tym rozmawiać tutaj. Załóż  płaszcz, a ja ureguluję rachunek- wstał i podszedł do baru.

Zaniemówiłam na chwilę. Miałam wrażenie, że doskonale wie, co chce mu powiedzieć. Czułam się źle z całą tą sytuacją. Jednocześnie wiedziałam, że nie ma odwrotu.

Szliśmy chwilę w milczeniu. Zaczęliśmy rozmawiać o pięknie lubelskich zabytków, o studenckich czasach. Przed wizytą na uczelni weszliśmy jeszcze do Starego Ogrodu.

- Dużo wspomnień, co?

- Tak. Spędziłam tu 5 lat. Różnie bywało, ale człowiek wypiera z pamięci złe wspomnienia, a pielęgnuje tylko te dobre.

- Tak chyba jest lepiej, co?

- Zdecydowanie.

- Usiądźmy tu, na ławce- zaproponował.

- Michał, muszę ci coś powiedzieć.

- Pocałował cię, prawda?- spojrzał na mnie takim spokojnym wzrokiem.

- Tak- szepnęłam spuszczając głowę.

- Opowiedz mi o waszej znajomości. Proszę.

- Chcesz tego posłuchać?- zdziwiłam się.

- Tak. Opowiedz od początku.

- Widzisz, to taka dziwna znajomość- ukrył moje dłonie w swoich dodając mi otuchy. Tak na prawdę poznaliśmy się w Warszawie wiele lat temu, ale wtedy każde z nas miało inne priorytety, inne zapatrywania, więc nie zwróciliśmy na siebie uwagi, praktycznie żadnej. Ja byłam licealistką, on służył w BORze. I tak minęło 10 lat. Oboje żyliśmy własnym życiem, on założył rodzinę. Ponowie spotkaliśmy się podczas tej międzynarodowej akcji, kiedy ja wystawiałam im ekspertyzy specjalistyczne i szkoliłam z zakresu ochrony zabytków. Zaiskrzyło. Po ponad roku pocałował mnie po raz pierwszy i jakoś samo się potoczyło. Resztę tej historii już znasz.

- A jego rodzina? Co z nimi?

- Michał, myślałam o tym na prawdę długo. Jego małżeństwo od dawna już nie istnieje, a dziewczynki są na tyle duże, że zrozumieją. Od dawna widzą, że w związku ich rodziców są tylko kłótnie i niekończące się pretensje.

- Czyli z nami koniec?

- Michał... ja...

- Kochasz go prawda?

- Nie wiem- szepnęłam. Mam mętlik w głowie. Wiem tylko, że gdyby postanowił być ze mną, pewnie chciałabym spróbować. Ale teraz jestem z Tobą.

- Tak na prawdę to chyba byłaś do wczoraj. Teraz siedzisz tu ze mną, a jesteś z nim.

- Jestem tu z tobą- uśmiechnęłam się, żeby uwiarygodnić kłamstwo. 

Nie wiem, czy Michał wierzył w moje słowa. Było mi lżej, kiedy mu to wszystko opowiedziałam. Zwiedziliśmy jeszcze kilka miejsc, które tak bardzo znów chciałam zobaczyć. Mętlik w mojej głowie narastał. Czy Z na prawdę odejdzie wreszcie od żony? Czy będzie w stanie zaryzykować, być ze mną? A może nie warto tak szaleć i powinnam zostać z Michałem, z nim próbować tworzyć szczęśliwy związek? Jaką decyzję podjąć? Jak się zachować?

- Lubię ciepło twoich dłoni- złapałam go za rękę. Wracamy razem do domu Matyldy?

- Tak Mała, razem- uśmiechnął się, a w jego oczach zobaczyłam spokój...

Do serca pasuje tylko jeden klucz...