Nalewka z głogu

Głóg to ciernisty krzew. Czasami przypomina niewielkie drzewko. To krzew dość powszechny. Rośnie w lasach, na łąkach, skrajach pastwisk, spotykamy go w ogrodach, parkach, pasach zieleni wzdłuż ulic, a często wykorzystywany jest przy tworzeniu żywopłotów.  Kwitnie w maju lub czerwcu czarując swoim słodkim zapachem, aby jesienią rozkochiwać w swych krwistoczerwonych owocach.

Do celów leczniczych wykorzystuje się rozkwitające kwiatostany z najbliższymi liśćmi (2-5). Trzeba je wtedy suszyć dość szybko, ponieważ jeśli proces trwa zbyt długo, albo pognieciemy je podczas zbioru, ściemnieją i stracą wartości lecznicze. Właściwości lecznicze posiadają również owoce głogu. I tu są dwie szkoły- jedna mówi, że owoce zbieramy zaraz po dojrzeniu, a druga, że dopiero po pierwszych przymrozkach.

Kolor dojrzałych owoców głogu zachwyca

Jak zrobić leczniczą nalewkę? To bardzo proste. 0,5 kg dojrzałych i oczyszczonych owoców zalej szklanką alkoholu (spirytusu jeśli chcesz uzyskać mocniejszy nalew lub wódki- wtedy będzie łagodniejsza w smaku). Odstaw na tydzień. Po tym czasie odcedź nalew przez materiał/płócienną ściereczkę i zlej do butelki. Tak przygotowaną nalewkę przechowuj w ciemnym miejscu.

UWAGA! Przed rozpoczęciem zażywania nalewki z głogu konieczna jest konsultacja z lekarzem. Szczególnie ważne jest to w przypadku osób chorych na dusznicę! 

Nalewka rozszerza naczynia krwionośne. Chroni przed atakami dusznicy bolesnej. Stosuje się ją przy zawrotach i bólach głowy. Pomaga przy ogólnym zmęczeniu.

Wyroby z głogiem stosuje się przy leczeniu chorób serc w wieku starczym (przede wszystkim przy miażdżycy), w dusznicy bolesnej. Preparaty z wyciągiem z głogu zalecane są przy zaburzeniach ciśnienia krwi, nadciśnieniu, przewlekłej niewydolności wieńcowej. Wspomagają leczenie postępującego osłabienia mięśnia sercowego na tle zaburzeń metabolicznych po przebytych chorobach zakaźnych, a także upośledzone krążenie krwi w naczyniach mózgowych.

Moc głogu znana jest już od wieków- jego krzaki znajdziecie przy wielu ruinach starych zamków