I co dalej?

Trzy miesiące, które szef dał mi na przemyślenie mojej decyzji o odejściu z pracy, minęły bardzo szybko. Byłam przekonana o jej słuszności. Moje podejście do tematu nie zmieniło się.

- Dzień dobry szefie.

- Dzień dobry. Proszę usiąść i niech pani zamknie drzwi.

- Dobrze.

- I jak wolne?

- Podtrzymuję moją decyzję i wypowiedzenie, które złożyłam trzy miesiące temu uznaję za dokonane.

- Dam pani podwyżkę i dostanie pani nowy komputer.

- Widzi pan, to nie tylko o te rzeczy chodzi. Ja już tak nie mogę pracować. 

- Czyli jak? 

- Kiszę się tutaj. Ja nie jestem typem osoby, która lubi pracę w biurze. Ja lubię teren, lubię akcję.

- Myślisz, że tam będzie lepiej?

- Nie wiem. Ale nie chcę żałować, że nie spróbowałam.

- To pani decyzja. W kadrach przygotują dokumenty.

- Dziękuję.

- Powodzenia.

- Dziękuję szefie.

Wstałam i pewnym krokiem opuściłam jego gabinet. Za drzwiami z ulgą wypuściłam powietrze. Sekretarka spojrzała wymownie.

- To koniec. Teraz idę spakować rzeczy z gabinetu. Masz jakieś pudełko czy mam lecieć do sklepu?

- Wiesz jaka jest polityka tej firmy?

- Taaa... radźta sobie- westchnęłam.

- Masz te 2 pudełka na dokumenty i uciekaj nim ktoś zobaczy, bo będę miała kłopoty.

- Dzięki- przesłałam jej buziaka i szybko zamknęłam drzwi.

 

Ostatnia kawa w pracy daje moc by wystartować z nowym...

Usiadłam w fotelu przy moim biurku. Włączyłam komputer i podpięłam dysk, żeby zgrać prywatne pliki. Wcisnęłam enter i wygasiłam monitor. Zaczęłam owijać w papier kubki, filiżanki, szklanki, talerzyki. Wyjęłam z szuflad słoiczki z mieszankami herbat i kaw, wszystkie sucharki i "pogryzacze". Pierwszy karton zapełniony. Przyszła kolej na szuflady i szafkę biurka. W pudełku wylądowały czasopisma i publikacje naukowe, wydruki, artykuły. Na drobnicę biurową nie starczyło już miejsca. Na szafie dostrzegłam pudełko po papierze ksero. Separatory i pojemniki na przybory, a także cała prywatna drobnica trafiła do niego. Zabrałam się za zdejmowanie plakatów, map i kalendarzy-zwinęłam je w jeden rulon, zabezpieczyłam frotką do włosów. Stanęłam przed oknem i zapatrzyłam się w dal. Z transu wyrwał mnie dźwięk powiadomienia w komputerze. Na dysku znajdowały się wszystkie przegrane pliki. Otworzyłam skrzynkę mailową i wysłałam "masowego" maila z podziękowaniem za tyle lat współpracy, pozostawiając jednocześnie do siebie nowe namiary. Wyłączyłam komputer.

- Boże daj mi siłę, bo inaczej zaraz się rozpłaczę- szepnęłam, przymykając oczy.

Mimo próby zduszenia żalu w sobie, spod powieki po policzku potoczyła się ciepła łza. Pozwoliłam jej powoli naznaczyć moją twarz. Była mi potrzebna. Wiele wydarzyło się w tych murach- dobrych i mniej przyjemnych chwil, ale te drugie wyparłam z pamięci. W gruncie rzeczy było mi tu dobrze. Była to praca, która dawała gwarancję zatrudnienia i wypłaty na czas. Tylko tego terenu brakowało mi najbardziej. Rozwój tylko na własną rękę, bez wsparcia firmy, choćby w formie urlopu- zawsze musiałam się uprosić... I ludzie, którzy się wypalili. Nie potrafiłam pracować w takim zespole. Na niczym im nie zależało poza "odbębnieniem" tych 8 godzin. Nie rozumieli mojej potrzeby rozwoju, starań...

- Cześć Mała- usłyszałam znienacka.

- Cześć Michaś- uśmiechnęłam się niepewnie.- Co tu robisz?

- Zamieniłem się z Radkiem. Przyjechałem po ciebie. Gotowa?

- Cholera, rzeczywiście przyjechałam pociągiem, a tu tyle rzeczy.

- Wiesz, tyle lat, więc uzbierało się troszkę. Ale już wszystko? Mam jeszcze rozkładane kontenery.

- Jeszcze szafa za filarem i kwiatki z parapetu.

- No to pakujemy i zbieramy się do domu.

- Tak.

Składałam ubrania z szafy, spakowałam kalosze i trekingi. Kosmetyczka i apteczka. Moja poduszka do masażu. Zapełniając kolejny kontener, zdałam sobie sprawę, że pakuję kilka lat życia, pracy i cząstkę siebie. 

- Hej! Chodzą słuchy, że zwijasz graty?

- Cześć Piotrek. Tak. Jutro jeszcze wpadnę po papiery i pożegnać się z zespołem, bo dzisiaj nie ma wszystkich.

- Wózek archiwalny przywiozłem, żeby było ci łatwiej do auta zabrać kartony.

- Dzięki, przyda się.

Rozmawialiśmy jeszcze chwilkę. Piotrek pomógł Michałowi zawieść wszystko do auta. Poszłam do pomieszczenia gospodarczego i przyciągnęłam do gabinetu wózek sprzątaczki. Moje rzeczy przeniosłam do pokoju Anki i zaczęłam sprzątać. Przetarłam sprzęt, umyłam biurko i parapety, na końcu zmyłam podłogę. Odprowadziłam wózek. Weszłam do środka i usiadłam na biurku. Michał zrobił mi zdjęcie. Ostatnie w tym miejscu. Stanęłam w progu gabinetu. Westchnęłam i zgasiłam światło. Przekręciłam klucz i oparłam się o drzwi. Z dziwną "czułością" położyłam dłoń na chwilę na drzwiach, zupełnie jakbym dziękowała za wszystko czego tu doświadczyłam, a czego one były niemym świadkiem przez te wszystkie lata... Przeszłam się jeszcze po pokojach i zaprosiłam wszystkich na jutrzejsze pożegnanie.

Jak się żegnać to z przytupem

Stół zastawiony pysznościami. Sama odstrzeliłam się jak na konkurs miss. Poprawiłam odruchowo serwetki.

- Jakieś rozplanowanie miejsc?- usłyszałam za mną głos mojego mentora.

- Cześć- objęłam go wzruszona, że przyjechał.

- Cześć koleżanko. To kwiaty dla ciebie i skromny prezent od emerytów.

- Dziękuję, nie trzeba było. Proszę siadajcie do stołu. Tylko włożę kwiaty do wody i wracam do was.

Po chwili w drzwiach pojawili się pozostali z "fabryki" z "szeryfem" na czele. Były kwiaty i prezenty, które bardzo miło mnie zaskoczyły. Siedzieliśmy, jedliśmy i piliśmy. Rozmowom i wspomnieniom nie było końca...

- Patrysiu mamy dla ciebie jeszcze jeden prezent. Ten album stworzyliśmy specjalnie dla ciebie. Znajdziesz tu wiele wspomnień. Mamy nadzieję, że zaglądając do niego będziesz nas miło wspominać. Nas i pracę z nami. Życzymy ci powodzenia i trzymamy za ciebie kciuki.

- Ula, dziękuję! Dziękuję wam wszystkim. Wzruszyłam się. Dziękuję za wszystkie wspólne dni i sprawy. Dziękuję za wasze wsparcie i to jak dużo się od was nauczyłam, zwłaszcza od mojego Najjaśniejszego. Bez was nie byłabym w tym miejscu, w którym teraz jestem. Szampan koleżanki i koledzy. Nasze zdrowie!- krzyknęłam unosząc kieliszek w geście toastu.

- Zdrowie!- odpowiedzieli głośno i napiliśmy się wspólnie szampana.

Siedziałam w aucie. Michał zamykał moje drzwi. Zapięłam pas. Nikomu się nie spieszyło, była pierwsza w nocy. Jechaliśmy w ciszy ponad 4 godziny. Ruch był na trasie niewielki. Drogę do domu Matyldy oświetlały nam latarenki. Michał wniósł prezenty i kwiaty, wstawił je do wazonów. Usiadłam w fotelu na tarasie. Zdjęłam szpilki i podciągnęłam nogi, obejmując je ramionami.

- Jak się czujesz?- Michał usiadł obok.

- Nie wiem. Jakoś tak mi dziwnie.

- Zostawiłaś za sobą sporą część swojego życia. Nie dziw się.

- Niby wiem, że dzięki temu ruszę do przodu, ale chyba dopiero teraz dotarło do mnie to wszystko. Zostałam sama.

- Hej, nie mów tak. Jestem przy tobie.

- Wiem, ale...

- Mała, nie płacz... No chodź- otworzył szeroko ramiona.

- Michaś...- wyszeptałam i wtuliłam się w niego. Płakałam jak mała dziewczynka. 

- Jestem przy tobie- otarł moje łzy i delikatnie mnie pocałował. Dzień budził się z pierwszymi promieniami słońca między szczytami gór. Dla mnie to miał być pierwszy dzień nowego życia...


(Pamiętajcie, że ten tekst jest fikcją literacką)