Nasze początki

Pamiętasz, jak bardzo byłam wtedy zła? Drobniutka dziewczyna z blond włosami do kolan i Ty- potężnie zbudowany oficer Biura Ochrony Rządu w pełnym ekwipunku. Jakaż ja byłam wtedy "odważna". W dupie miałam kim jesteś. Wkurzona, że oblałeś mnie kawą, na którą wydałam połowę pieniędzy, które miałam przeznaczone na ten dzień, zaczęłam na Ciebie wrzeszczeć. Ludzie mijali nas przerażeni, a Ty z bezczelnym uśmiechem stałeś obok.

- Jaka ty ładna jesteś dziewczyno- powiedziałeś, kiedy łapałam oddech.

- Co?- nie dowierzałam.

- No ładna jesteś. Cholernie ładna.

- Kpisz? Cała jestem w tej pieprzonej kawie. Nawet nie mam się w co przebrać.

- Dać ci mundur?

- Żartujesz sobie ze mnie? Ty bezczelny prostaku. Nie dość, że leziesz jak krowa na łące, wylewasz na mnie moją własną kawę, to jeszcze teraz tak mnie traktujesz?

- Serio mówię. Właśnie schodzę ze służby, mam czysty mundur i bez emblematów, mogę ci dać.

- Nie będę miała jak oddać.

- Trudno. Ważne, że cię w nim zobaczę- znów ten uśmiech.

- No nie, ty wciąż sobie ze mnie kpisz.

- Nie kpię. Ale jak tak będziesz stać przemoczona, to się przeziębisz- chłodno dziś.

- Akurat, bo cię to interesuje osiłku jeden.

- Z jestem.

- Patrycja- podałam ci rękę. A tak w ogóle to kim ty jesteś? Policjantem chyba nie.

- Chodź tu do kawiarni. Ja stawiam- wskazałeś najbliższą i na pewno nie najtańszą kawiarnię.

- Oszalałeś? Na to miejsce mnie nie stać.

- Mówię przecież, że ja stawiam. Chodź już.

Weszliśmy do kawiarni, która była jeszcze pusta. Uderzyło we mnie cudowne ciepło i zapach kawy. Odruchowo z uśmiechem przyjęłam ten cudowny zapach. Wskazałeś najbardziej oddalony stolik, za dużym filarem. Wyciągnąłeś z torby koszulkę i bluzę. Czarne.

- Tam jest łazienka. Idź i zdejmij mokre ciuchy i załóż te.

- Serio nie będę miała jak oddać.

- Serio są twoje. Z mlekiem, jak widzę?

- Co z mlekiem?

- Kawa.

- Latte z miętą i karmelem.

- I cukier do tego?

- Tak, 3 brązowe.

- Żartujesz?

- Jestem śmiertelnie poważna.

- Idź się przebrać.

Duża przestronna łazienka tylko potwierdziła moje przypuszczenie, że to nie była najtańsza kawiarnia. Zdjęłam mokre ciuchy i założyłam Twoje. Oczywiście były za duże, ale przynajmniej suche. Dobrze, że spodnie miały tylko niewielkie plamki, bo w Twoich wyglądałabym komicznie. Wcisnęłam koszulkę w dżinsy i założyłam bluzę.

- Ładnie pachnie- powiedziałam siadając przy stoliku.

- Kawa?

- Nie, twoja woda kolońska.

- Dzięki. Ładnie wyglądasz.

- Taaa, mega kobieco, co?

- Gdybyś była tylko w mojej koszulce.

- Świnia, wychodzę- wstałam odsuwając szybko krzesło.

- Przestań, żartuję. Co się tak denerwujesz?

- Cholera jasna. Siedzę z obcym facetem, w jego koszulce i bluzie i piję kawę. No super!

- Siadaj Mała. Już nie będę. Spróbuj czy kawa jest dobrze przygotowana.

- Żartujesz? W takiej kawiarni kawa nie może źle smakować- rozejrzałam się po wnętrzu.

- I jak?

- Ładnie tu.

- O kawę pytam- uśmiechnąłeś się.

- Pyszna. Mogłabym pić taką codziennie.

- To zapraszam cię tu każdego dnia.

- Co ty, nie jestem z Warszawy. Przyjechałam tu na kilka dni.

- Co załatwiasz w Stolicy?

- Spełniam marzenia- puściłam ci oczko i upiłam kolejny łyk tej wybornej kawy.

Rozmawialiśmy dość długo. Po kawie zjedliśmy jeszcze razem śniadanie i wypiliśmy herbatę. Tematy przychodziły same. Często się uśmiechałeś. Nie przerywałeś moich monologów. Musiałam być dość zabawna- dziecko wypowiadające się jak dorosły. A przynajmniej myślące że tak się wypowiada. Miałam jednak wrażenie, że rozumiemy się doskonale, zwłaszcza, kiedy oboje zamilkliśmy na chwilę, wpatrując się w siebie. I rozstaliśmy się na ponad 11 lat...

Tego dnia Warszawa wydawała mi się wyjątkowo przyjazna...

- Dzień dobry- uśmiechnęłam się szeroko, podchodząc do radiowozu nieoznakowanego, którym po mnie przyjechałeś.

- Dzień dobry pani inspektor- odpowiedziałeś z uśmiechem.

- Witam, Patrycja Zalewska- podałam Ci dłoń.

- Aspirant Z.

- Ja nie wiem co to dalej będzie- spojrzałeś zaskoczony. Codziennie dostaję przystojniejszego policjanta, ale dzisiaj to już przesadzili. Ja nie wiem jak to się skończy.

- Jezu, ale mnie pani wystraszyła, a tu tylko żart.

- Spokojnie, nie jestem taka straszna. Jedziemy?

- Jedziemy. Tylko gdzie?

- Może tu?- wskazałam palcem miejsce na mapie.

- Tak jest pani inspektor- ruszyliśmy.

Tego dnia dużo ze sobą rozmawialiśmy. Żadne z nas nie pamiętało, że już kiedyś się spotkaliśmy.Nić porozumienia, jaka wytworzyła się w mgnieniu oka, oboje nas zaskoczyła. Tematom nie było końca, śmieliśmy się  i poruszaliśmy poważne kwestie. Z utęsknieniem wyczekiwałam kolejnego dnia. Przywitałeś mnie uśmiechem. 

- Wezmę pani rzeczy- wyciągnąłeś rękę po plecak i torbę z ubraniami na przebranie. 

- To jeszcze kurtkę tam dorzucę, bo chyba w aucie ciepło?- puściłam Ci oczko.

- Tak, już biorę. Proszę, niech pani wsiada, w końcu mamy połowę listopada- otworzyłeś mi drzwi.

- Dziękuję.

Tego dnia przeszliśmy "na ty"...

Byłeś oddelegowany tylko dla mnie. Każdego dnia mogłam zadzwonić i powiedzieć, że zabieram Cię w teren. Pierwszy raz w życiu cieszyła mnie moja wysoka pozycja. Pracowałam na nią latami, a teraz musiałam zbudować szacunek do mnie na nowej jednostce. Nie było łatwo. Kobieta z bardzo wysokim stopniem, a na dodatek... mój wujek... Większość z was uważała, że osiągnęłam wszystko dzięki niemu, a tylko nieliczni wiedzieli, że nic mu nie zawdzięczam. Ty nie oceniałeś, nie analizowałeś, czekałeś co pokażę i jak będę was traktować. Szybko was do siebie przekonałam. Zobaczyliście, że jestem prawdziwa, szczera i umiem przyznać się do błędów i porażek. Umiałam się uczyć od was- przecież najlepiej znaliście teren, ludzi i każdą dróżkę, nawet te, których nie było na mapach... Z wdzięcznością przyjmowaliście również moją wiedzę.

- No chodź tu do mnie- przyciągnąłeś mnie do siebie i pocałowałeś.

- Z...- szepnęłam.

- Tak?

- Dlaczego czekałeś tak długo?- uśmiechnęłam się, a Ty znów mnie pocałowałeś.

- Chciałem tak już w lesie, ale...

- Ciii- dotknęłam palcem Twoich ust.- Teraz jesteś już tylko mój...

Lubimy wracać do tej kawiarni...

(przypominam, że jest to fikcja literacka, a wszelka zbieżność osób, wydarzeń i miejsc jest przypadkowa!)