Modlitwa Matki

Kiedy rodzi się kobieta, nikt jej jeszcze nie powie

Że życie ją doświadczy i serce milion razy porwie

Dorasta naiwnie więżąc w cud narodzin i piękno istnienia

A później codzienność szara w pył wszystko zmienia

Wnet leży ona w przerażającej bieli szpitalnej pościeli

Łóżko od łóżka tylko mała szafka dzieli

Choć położna wita je "Dzień dobry Cesarzowe"

Ona pod kołdrę zapłakane oczy chowa

Z nadzieją słucha stukotu kół wózeczków

I płaczu rozwożonych matkom aniołeczków

Powoli wstaje, choć w głowie się kręci

Chce już utulić swe małe dziecięcie

Powolnym krokiem idzie do pokoju

Gdzie szklane domki dla dzieci w ciszy stoją

Przykłada dłoń do szyby, wnet dziecię się budzi

Zaczyna cicho kwilić, więc pozwolą je tulić

Dziecię jest maleńkie, mieści się na dłoni

Płyną łzy matczyne, serce z bólu płonie

Przytula do serca matka swoje dziecię

I tak zaczyna modlitwa w niebo lecieć

Boże miłosierny, Panie litościwy

Daj dzieciątku memu troszkę więcej siły

Pozwól jej oddychać już w moich ramionach

Nie chcę znów jej wkładać do szklanego domu

Zabierz bóle wszystkie, zrzuć na mnie cierpienie

Nic nie winne przecież to małe Stworzenie

Powiedz Panie szczerze, co ona zrobiła

Aby od początku tak karana była

Jej maleńkie dłonie i drobne stópeczki

Pewnie takie same mają aniołeczki

Lecz ja nie chcę Panie by aniołem się stała

Skoro mi ją dałeś, chcę by tu została

Pozwól dobry Boże na oddech spokojny

Niech już małe ciałko od kabli uwolnią

Daj zobaczyć Panie jej uśmiech na twarzy

Niech bez tych kabelków serce sobie radzi

Zabierz siły moje jeśli pragniesz tylko

Byle zdrowa była ta moja Kruszynka

Niech nie traci więcej z małej swojej wagi

Patrzeć na ten licznik nie mam już odwagi

Kładę ją na łóżku, w rękę wodę biorę

I maleńki krzyżyk kreślę jej na czole

Agnieszko ja Ciebie chrzczę w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego

Bądź dobrym człowiekiem, uciekaj od złego

Chociaż mocno wierzę w dobroć mego Pana

Z przerażeniem teraz na kolana padam

Szepczę cicho skryte prośby i błaganie

Abyś jej nie zabrał do siebie mój Panie

Teraz jej nie oddam nie wypuszczę z objęć

By poczuła wreszcie serca matki płomień

Wierzę mocno Panie, że moc masz niepojętą

Uzdrowisz me dziecię jednym swym szepnięciem

Nie chcę dobry Boże dziś się na to zgadzać

Aby w tym momencie już Ci ją oddawać

Niech podziwia w polu rozkwitnięte mąki

Z radością podziwia motyle, drzewa, ptaki

Roześmiana niech biega boso po zielonej łące

I niechaj ogląda kaczeńce kwitnące

Niechaj rośnie zdrowo Panie na Twą chwałę

Cierpienie niestety nie uszlachetnia wcale

Kończę mą modlitwę i tak myślę sobie

Jeśli masz ją zabrać, zabierz Panie obie

Wierzę jednak Boże w dobroć Twą największą

Po to mi ją dałeś, by rodzinę powiększyć

Dziękuję więc Panie tak mocno jak umiem

Choć nie obejmuję Ciebie mym rozumem

Wierzę, że pozwolisz radośnie na rękach

Zanieść ją przed ołtarz i klęknąć w podzięce