Zmiany

Upały. Temperatury nie malały już od wielu dni. Oczywiście na naszej komendzie był remont, więc o klimatyzacji mogliśmy tylko pomarzyć. W takie dni tak bardzo doceniałam pracę na kryminalnym. Dwa wiatraki dawały nam minimum chłodu w naszym pokoju.

- Dobra, zrywamy się- wstałam z krzesła, zamykając laptop.

- Gdzie?- zapytał Z, zerkając znad papierów.

- Nie wiem, ale na pewno coś wypatrzymy po drodze. Mam przeczucie.

- Ty i te twoje przeczucia. Znowu wejdziemy w sam środek zasadzki?

- Nie, wszyscy dziś na miejscu.

- No to jedziemy. Prowadź. Ale ty załatwiasz u Starego.

- Luzik, mi nie odmówi- puściłam mu oczko.

- Nigdy się nie dowiem jak to robisz.

- Przecież nie mógłby się oprzeć mojemu urokowi.

- Mała, nie prowokuj.

Uwielbiałam, kiedy jechaliśmy w teren.

 

Po kilku minutach siedzieliśmy w naszej "Kijance". Nakreśliłam mu gdzie ma jechać. Po zjechaniu z "ekspresówki", skręciliśmy w kierunku nieczynnego od lat kamieniołomu. Część zarosła już drzewami, droga też była coraz słabiej widoczna.

- Kogo tu szukasz?

- Dzieciaki lubią tu przychodzić.

- I?

- I chcę zapytać grzecznie czy wiedzą co za świństwo krąży ostatnio w okolicy.

- Grzecznie?

- Postaram się. Zatrzymaj się, dalej nie pojedziemy, tu droga się kończy.

- Nie, zobacz, dalej też jest.

- Trawa jest wysoka i nie widzisz co masz przed autem. Za dwa metry wjedziesz w dół głęboki na półtora i szeroki na pół metra. Powodzenia.

- Skąd to wiesz?

- Uchol mi powiedział. Tak odstraszają nieproszonych gości. Skutecznie zdaje się.

Niestety tym razem nie mieliśmy szczęścia. Kamieniołom był pusty. Usiadłam na krawędzi i spojrzałam w dół. Lubiłam tam siadać. Miałam wrażenie, że wzrokiem obejmuję cały teren. Usiadł obok i patrzył przed siebie. Mieliśmy chwilę tylko dla nas. Chwila to dobre określenie, bo zdążyłam o tym pomyśleć, a służbowy telefon skutecznie przerwał panującą ciszę.

- Cholera, Stary. Muszę odebrać- mruknęłam niechętnie.- Tak komendancie? W terenie. Pół godzinki, do czterdziestu minut. Tak jest. Za pół godziny mamy być na sali odpraw- zakomunikowałam Z.

- Po co?

- Nie powiedział. Mamy kwadrans dla siebie. Co robimy? Leżymy czy jedziemy na szamę?- uśmiechnęłam się.

- Głodna jesteś?

- Nie.

- To masz odpowiedź- odgarnął mi włosy z twarzy.

Przechyliłam głowę i oparłam ją na jego ramieniu. Ukrył moją dłoń w swojej i pocałował delikatnie, powoli. Lubiłam te czule gesty. 

Swobodnym, lekkim wręcz krokiem weszliśmy do sali. Prawie wszyscy już byli. Usiedliśmy z tyłu, ja przy oknie. Żartowaliśmy z kolegami, sala zapełniła się, czekaliśmy już tylko na szefa.

- Dzień dobry koledzy i koleżanko- uśmiechnął się i spojrzał na mnie wymownie.

- Dzień dobry- odpowiadaliśmy.

- Zaraz przedstawię wam nowego pracownika.

- Co się stało, że robi to osobiście?- szepnęłam do Z.

- Nie wróży to nic dobrego.

- Kto jest najstarszy stażem?

- Ja komendancie- przyznał się Z.

- A stopniem?

- Ja- odpowiedziałam zdziwiona.- A co się dzieje?

- Pewnie zostaniecie poproszeni o zdanie raportu zbiorczego. O jest już wasz naczelnik.

- Będzie grubo, zobaczysz Mała.

- Skoro już wszyscy są, to zapraszam do nas Kamila Jasińskiego. To państwa nowy naczelnik.

- O kur...- szepnęłam.

- Mówiłem?

- Tego się nie spodziewałam

Komendant wyszedł po chwili razem z naszym byłym już naczelnikiem. My lekko zszokowani zostaliśmy z nowym szefem. Przedstawił się, powiedział kilka słów o sobie. Wszyscy słuchaliśmy lekko zszokowani. Poprosił, abyśmy przychodzili do niego kolejno na rozmowę.

- Proszę usiąść- wskazał mi fotel.

- Dziękuję naczelniku- odpowiedziałam i usiadłam.

- Czemu tak oficjalnie? Może przejdziemy "na ty"?- zaproponował i wyciągnął do mnie dłoń nad biurkiem.

- Patrycja- podałam mu dłoń.

- Kamil. Cieszę się. Wreszcie poznaję słynną panią nadinspektor- uśmiechnął się.

- Chyba już nie panią, ponoć przeszliśmy "na ty"?

- Ach, faktycznie.

- Słynną?- zdziwiłam się.

- Niewiele kobiet służy w wydziale kryminalnym i odnosi sukcesy. No i historię z atakiem nożowniczki poznał chyba cały kraj. Widzę, że doszłaś już do siebie.

- Prawie. Co trzy miesiące mam rehabilitację. Sprawa już zamknięta.

- A to prawda, że twoim partnerem jest jej mąż i że to akt zazdrości?

-Tak, to jej mąż. Ale to świetny partner.

- Rozumiem- coś notował, a ja zdałam sobie sprawę, że bezpiecznie będzie miarkować słowa.

- Wszyscy tu pracują na wysokich obrotach.

- Nie wątpię. Czy nie myślałaś żeby przenieść się do wojewódzkiej?

- Nie, tu mam wystarczająco dużo pracy.

- W wojewódzkiej mogłabyś koordynować powiaty.

- Nie muszę, tu spełniam ważną rolę- uśmiechnęłam się delikatnie.

- Zastanawiam się kogo ci przydzielić.

- Jak to?

- Chcę zrobić niewielkie roszady. Nie wydaje mi się, aby wasza para była dobrym rozwiązaniem po ty, co zaszło. Zbyt duże ryzyko.

- Nie wydaje mi się. W tej pracy muszę bezwarunkowo ufać partnerowi, a to zaufanie wypracowuje się latami. Jak upadam do tyłu, to wiem, że on będzie tam stał.

- Tak, tak. Jednak doszły mnie słuchy, że łączy was coś więcej.

- To pomówienie. To, że się przyjaźnimy prywatnie, nie oznacza, że...- wyjaśniałam.

- Spokojnie- przerwał mi.- Opowiedz mi dokładnie o zakresie twoich obowiązków.

- Zrób mi kawę- usiadłam na biurku.

- Co jest Mała?

- Nie wiem. Niby zadawał pytania, ale miałam wrażenie, ze wszystko wie, tylko mnie sprawdza, co mu powiem.

- Żartujesz?

- Nie i to mnie martwi. Mam przeczucie, że mamy kreta. Wątpię żeby Arek wszystko mu opowiedział.

- Z, nowy naczelnik cię wzywa- Mariusz zajrzał do nas, uchylając lekko drzwi.

- Zalejesz sobie kawę?

- Jasne. Idź, bo podpadniesz pierwszego dnia.

- Pędzę naczelniku!- krzyczał, wychodząc z pokoju.

Wrócił zły.  Usiadł i zaczął nerwowo uderzać w klawiaturę. Na szczęście nasza zmiana miała trwać jeszcze pół godziny. Nazajutrz zastałam go nad kartonem. 

- Co jest grane?

- Pakowanko- odpowiedział zdawkowo, wrzucając kolejną teczkę do pudła.

- To czekaj, zaraz to ogarniemy.

- Nie Mała, tylko ja.

- Nie rozumiem.

- Zostajesz tu sama.

- Dalej nie rozumiem. Czymś podpadliśmy?

- Ponoć chodzi o takt i że nie wypada, bo wiesz...

- Co za brednie? Tylko mi nie mów, że chodzi o to, że jestem kobietą.

- Yhy.

- To już ten wydział ma chyba przepracowane?

- Mnie to mówisz?

- Przenoszę się z tobą.

- Nie możesz. Dostałem chyba schowek na szczotki, ledwo sam się tam mieszczę.

- Przecież to jakiś absurd.

Trzasnęłam drzwiami wchodząc do naczelnika.

- Próbowałam ją zatrzymać panie naczelniku- wpadła za mną wystraszona sekretarka.

- Spokojnie- dał jej znak dłonią do odwrotu.

- O ci chodzi? Dlaczego Z się pakuje?

- Spokojnie. Uznałem, że tak będzie lepiej. Chodzą różne plotki, nie chcę powtórki z rozrywki.

- Przecież to mój partner. Pracujemy razem. 

- Zastanów się co się wydarzyło. Chcesz jeszcze raz oberwać? Inni nie komentują waszego partnerstwa?

- Ten wydział ma to już przerobione.  

- Nie jestem tego taki pewien. Jeśli mi to udowodnicie przez miesiąc, Z wróci do pokoju. To moja ostateczna decyzja.

- Do widzenia naczelniku- trzasnęłam drzwiami na pożegnanie.

Wpadłam do pokoju i szybko otworzyłam szafę pancerną. Sprawdziłam broń, ściągnęłam pas i trzasnęłam drzwiczkami. 

- Spakowany?

- Tak. Został tylko komp, ale informatyk powiedział, żeby nie zabierać tego, bo ma dla mnie inny. Ten ma tu zostać, zgrywam wszystko na pendrive.

- Dużo ci zostało?

- 10 minut.

- Idę wypisać kwity na auto. Szykuje się, jedziemy w teren. Za kwadrans hieny ruszają przy zalewie.

- Skąd wiesz?- nie ukrywał zaskoczenia.

- Mam ochotę komuś dokopać. Wchodzisz w to?

- Pisz kwity. Zamknę pokój. Za chwilę będę.

To była szybka akcja. Zostawiliśmy auto przy lokalnym sklepiku. Do zalewu mieliśmy jakieś 200 metrów. Między drzewami widziałam grupkę 6 mężczyzn w strojach moro. Jeden z nich trzymał mapę i tłumaczył coś pozostałym. Powoli, najciszej jak się dało, podeszliśmy na odległość ok 10 metrów. Czekaliśmy, musieliśmy ich złapać na gorącym uczynku. Po chwili wzięli wykrywacze i ruszyli wzdłuż zbiornika. Kiedy weszli w las wiedziałam, że to będzie udana akcja. Zaledwie kilka minut czekałam na pierwszy okrzyk.

- Chłopaki mam coś. Piszczy jak szalony- pozostali podbiegli do wołającego.

- Dobra, sprawdźmy czy punktowo czy to coś większego.

- Cholera, mamy to. Wskaźniki szaleją. Kopiemy- na to właśnie czekałam.

- Dzień dobry panowie, policja!- krzyknęłam, kiedy wbili już łopaty.

- Nie radzę uciekać, łapy w górę- dodał spokojnie, ale stanowczo Z.

- A co tu się wyprawia? Co to za zabawki?- wskazałam głową wykrywacze.

- Przecież wiesz, to po co pytasz- odburknął "dowódca".

- Grzeczniej! Nie umiesz się odezwać do kobiety?

- Siadać pod drzewem i dokumenty proszę. Pozwolenie jak mniemam jest?

- Nie ma.

- Słucham? Nie dosłyszałam. Jak z tym pozwoleniem? Mam wydzwaniać WKZeta?

- Nie ma.

- Więc co panowie tu robicie?

- Szczęścia szukamy pani władzo- próbował żartować jeden z poszukiwaczy.

- To szczegóły ustalimy na komendzie. Wydzwoń mi dyżurnego. Mamy 6 osób, potrzebne wsparcie.

(przypominam, że jest to fikcja literacka, a wszelka zbieżność osób, wydarzeń i miejsc jest przypadkowa!)